Blogs
4 en 5 mei
Deze week herdenken wij alle mensen die slachtoffer zijn geworden van een oorlog. Elk jaar is er weer discussie wie er precies herdacht worden op Dodenherdenking op 4 mei. En ook dit jaar is deze discussie weer opgelaaid. Ik vind het een fascinerende discussie omdat ik altijd heb geleerd dat het ooit begonnen is als herdenking voor de gevallen militairen waar langzaam alle slachtoffers van oorlogen (dus niet alleen de Tweede Wereldoorlog) zijn toegevoegd en worden herdacht.
Elk jaar weer worden we overspoeld met documentaires en films over de Tweede Wereldoorlog, en het is absoluut goed om dit te kijken om eraan te herinnert worden hoe gelukkig wij zijn dat we in vrijheid kunnen en mogen leven.
Tegelijkertijd maakt het mij ook altijd ergens verdrietig dat we onze informatie over de Tweede Wereldoorlog op deze manier tot ons moeten krijgen omdat de mensen die het overleefd hebben er vaak niet over willen of kunnen spreken. Ik denk namelijk dat het meer indruk maakt als we rechtstreeks te horen krijgen hoe het is om in oorlog te leven en hoe bijzonder vrijheid is.
Daarnaast zou ik het een eer vinden om van overlevenden van andere oorlogen te horen hoe het is om geconfronteerd te worden met de ongelijkheid die oorlog veroorzaakt.
Eigenlijk zijn er in een oorlog uiteindelijk alleen maar verliezers. Want er worden altijd aan beide kanten slachtoffers gemaakt. Dat zijn bij voorbaat verliezers van de oorlog. En als daarna een partij gewonnen heeft dan worden zijn de bezetters genoemd. Bezetter zijn betekend altijd over je schouder kijken omdat je niet veilig bent.
Dit betekend voor mij dat zowel de onderdrukte als de bezetter niet vrij zijn. Terwijl vrijheid is wat wij als mensen zo verlangen.
Iedereen die ik gesproken heb over oorlog spreekt erover hoe moeilijk het is om zonder vrijheid te leven. Dat vrijheid hebben zonder continue je doen en laten te verantwoorden een enorm groot goed is. Ieder mens heeft een interne behoefte om zelf te bepalen wat hij/zij wil doen. Om eigen dromen te hebben. En als vrijheid je wordt afgenomen dan blijft er maar een droom over. Namelijk vrijheid. En dat vindt ik zeer kenmerkend. Want wij die in vrijheid leven hebben het over dromen die we hebben en waar we naar jagen om waarheid te kunnen laten worden. En mensen die niet in vrijheid leven dromen van vrijheid.
Nu kunnen we het nog hebben over hoe vrij we precies zijn in deze tijd waarin wij leven, maar dat laat ik even voor een andere keer om over te discussiëren.
Zaterdag is het Bevrijdingsdag. Een van de mooiste dagen voor veel mensen omdat ze gratis naar een festival kunnen en grote bands op kunnen zien treden. Toch is dat maar een klein deel van het vieren wat we doen. Het vieren van vrijheid wordt ook op vele andere plekken in het klein gevierd. Elke dag hebben we reden om onze vrijheid te vieren, maar 5 mei is de dag dat we het samen doen. Geef je buurman een big hug en vier.
De combinatie van herdenken en vieren vindt ik het belangrijkste van 4 en 5 mei. Omdat deze twee onderdelen zo ontzettend bij elkaar horen. Want vieren zonder reden is feesten en niet vieren. Een viering heeft altijd een reden nodig. Of je nu een wedstrijd hebt gewonnen, of dat je vrijheid hebt gekregen. Dan vier je omdat er een reden is.
Het meest belangrijke vindt ik dat wij ons er nooit op zullen betrappen dat we vieren zonder te herdenken. Want onze vrijheid hebben mensen hard voor gestreden, en als we dat vergeten dan hebben we niet het recht om deze vrijheid te vieren.
Zijn er meer momenten waarop herdenken en vieren een deel van jouw leven zijn?
Neem dan ook de tijd om echt te herdenken zodat je nog intenser kan vieren!